Kan dat anno 2025 nog wel?
Ik weet nog hoe ik in de jaren 90 op blokken stond te dansen in de discotheek. Ongegeneerd, vrij en wulps. Zonder hashtags, zonder filters, zonder angst gefotografeerd te worden door een of andere malloot want smartphone bestonden niet. Een scheef oog hier en daar of een jaloerse blik, meer was het niet. Mijn lichaam was van mij. Ik bewoog omdat ik het wilde. Omdat het goed voelde.
Seksuele energie. Alleen het woord al roept spanning op. In 2025 misschien wel meer dan ooit—vooral als je het koppelt aan dans. Kun je dat bespreken zonder dat het schuurt? Zonder plat te worden of het taboe te voeden?
Ja. Meer dan ooit zelfs.
Want ik weet als vrouw én danser hoe krachtig deze energie is. En hoe hard we die kracht zijn kwijtgeraakt in de Westerse cultuur.
Het vrouwelijk lichaam is eeuwenlang verheerlijkt, gevreesd, geschonden, bemind en onderdrukt. Het bezit de gave om te verleiden, het wonder om te dragen, de kracht om te baren. Maar in onze samenleving is het vooral ook iets dat netjes binnen de lijntjes moet blijven. Zeker als het beweegt en dit geldt al helemaal voor de man.
En dat is precies wat ik zie in danslessen binnen de onderwijs sector en het bedrijfsleven. Zodra het bekken mee begint te doen, gaan de alarmbellen af. Lachen. Uitlachen. Wegkijken. Schaamte. Plots is het niet meer ‘gewoon bewegen’. Dan wordt het ineens iets– iets dat niet mag. Iets wat blijkbaar verkeerd is. Terwijl het lichaam niets anders doet dan bewegen zoals het bedoeld is. “Je kan ook niet lopen zonder je heupen te bewegen”- benadruk ik dan met een glimlach.
Het bekken is bij veel mensen letterlijk stilgevallen. Beweging komt nog wel vanuit armen of benen, maar de romp- de kern, de motor- lijkt taboe. Terwijl daar nu juist zoveel kracht zit. Levenslust. Plezier.
Want dat is wat seksuele energie óók is: levensenergie.
Daar is geen ingewikkelde theorieën voor nodig. Ook geen zweverige taal. Het is simpel: seksuele energie is de natuurlijke stroom in je lijf die nieuwsgierigheid, speelsheid, aantrekkingskracht en plezier voedt. Het is de energie die je doet blozen als iemand je aankijkt. Die je laat stralen als je danst, speelt, lacht. Die iets laat borrelen vanbinnen als je oprecht geraakt wordt.
Maar we hebben geleerd die energie te wantrouwen. In te houden. Weg te stoppen. Omdat het spannend is. Omdat het fout kan gaan. Omdat er misbruik van is gemaakt.
Ja, blokkades ontstaan vaak daar waar het spannend wordt:
- een trauma dat nog steeds in je lijf opgeslagen zit,
- opgelegde ideeën vanuit religie of opvoeding,
- sociale druk die zegt: zo hoor je je niet te gedragen, doe toch normaal!
Als je niet leert dat seksuele energie een kracht is, in plaats van een gevaar, dan sluit je een deel van jezelf af.
Als dansdocente ben ik dol op de authenticiteit van bewegen. Mijn hart maakt een sprongetje als ik mijn leerlingen/deelnemers in hun eigen bewegingen ongegeneerd zie verdwalen. Opgaan in de mogelijkheden. Helemaal verdwijnen in een impuls, een idee, een ritme. Die momenten zijn puur goud. Maar ze worden steeds zeldzamer.
Dat is waarom ik dans als middel inzet. Niet als kunstje. Niet als show. Maar om het lijf terug te geven aan wie het toebehoort: de danser zelf. Kinderen, jongeren, volwassenen. In het onderwijs, in de zorg, in bedrijven. Iedereen heeft recht op genieten van je eigen fysieke mogelijkheden.
Zo begon ik onlangs in het onderwijs (uit pure frustratie) met een simpele introductie van technieken uit de Ecole des Sables een dansopleiding in Senegal o.l.v. Germaine Acongy waarin de ruggengraat de initiator van de beweging is. Zij is een groot voorbeeld voor mij omdat het lichaam écht als instrument dient waaruit écht voelen ontstaat. ‘De zon’ noemen we het borstbeen. ‘De maan’ zijn de heupen. En ineens durven kinderen weer te bewegen. Te lachen. Niet uit ongemak, maar uit plezier.
Tot er een meisje uit groep 7 na de les naar me toe kwam. Ze zei dat ze van haar ouders niet meer op deze manier mocht dansen. Want, zei ze, “dat heeft allemaal met seks te maken.”
Toen wist ik: we zijn er nog lang niet. Maar elke keer dat iemand wél zijn lijf durft te volgen, zonder schaamte, zetten we een stap in de goede richting.
Dans hoeft niet sexy te zijn. Maar het mag wél gevoelig zijn. Vurig. Echt. Vol leven.
En ja, dat mag ook anno 2025.
